MÜDÜR BEY

Sokakta bir köpek türedi...
Bildiğiniz sokak köpeği işte. Sarı, güzel kaşları var, şirin mi şirin...
Apartman önlerindeki mamaları yiyerek besleniyor, geldiğinde bir deri, bir kemikti.
Sabahlara kadar bir köşeden, diğer köşeye koşar dururdu.
Arada havlayıp sokağı tehlikelerden koruduğunu haber verirdi.
Gel zaman, git zaman baktı ki havlayınca kızıyorlar, önce havlamayı kesti...
Kapı önlerindeki yiyeceklerin kendisi için değil, bütün sokak hayvanları için konduğunu anladı ve sadece beğendiklerini yiyor şimdi. Üstelik karnı doyup kendisini de iyice toparladı...
Artık havlamıyor, işin kötüsü aç ve güçsüzken kuyruk sallıyordu, sevecen bakışları vardı, artık hiç biri kalmadı...
Çocuklar " müdür bey" diye isim bile takmışlar.
Açken sırnaştığı insanlara eyvallahı da kalmadı, şimdi özellikle bizi görünce yolunu değiştiriyor, çünkü muhtaç haline tanığız...
Hayatın gerçekleri işte, köpek veya insan, bir şey değişmiyor...
Biraz palazlansın, biraz sevgi görsün, şımarıp yerini şaşırıyor.
E, kolay değil hani, bir yıl önce kuyruk salladıklarına kafa tutmak...
Gerçi bu aralar bekliyorum bir halt karıştırmasını ama temkinli çakal. Yolunu değiştirsede, çağırınca koşarak değil ama yinede gelip başını okşatıyor.
Bakışlar çok değişti tabii ki, minnetle değil, şimdilik kaydıyla ilgisiz bakıyor.
Yarın, işine gelmediği zaman hiç çekinmeden ısıracağını ikimizde biliyoruz.
Ben insanlardan, o köpeklerden öğrendik bu kalleşliği.
Yine de, iyi ki varsın müdür bey...
En fazla ısırır, çeker gidersin...
Sana sokak çok, biliyorsun bunu...
Ama yinede sen sen ol, sevgili müdürüm, o ısırıktan önce çok iyi düşün...
Her sokak, bizim sokak değil...